Παρασκευή 31 Μαΐου 2024

Ο Υποψήφιος Ευρωβουλευτής Δημ. Μεταλληνός, μιλά αποκλειστικά στην «Θ» 29.5.2024

πηγή: Thraki.com.gr

Τους λόγους για τους οποίους συστρατεύεται με το Δημοκρατικό Πατριωτικό Κίνημα «ΝΙΚΗ», του Δημήτρη Νατσιού, το διακύβευμα των Ευρωεκλογών, την αποχή και την… μετά – ιστορία των Ελλήνων, μίλησε στην «Θ» ο Δρ. Ιστορίας, πτ. Θεολογίας και Γερμανικής Φιλολογίας, Μέλος Ε.ΔΙ.Π. Ιονίου Παν/μίου, Δημοτικός Σύμβουλος και Υποψήφιος Ευρωβουλευτής κ. Δημήτρης Μεταλληνός, γιος του μακαριστού πατρός Γεωργίου Μεταλληνού.

Ο ίδιος – μεταξύ άλλων – εξέφρασε την ανησυχία ότι μπορεί να είναι και οι τελευταίες Ευρωεκλογές, κάνοντας λόγο για μια βαθιά διχασμένη και άδικη Ευρώπη, καλώντας παράλληλα τους Έλληνες να πάρουν στα «χέρια» τους, τις οικογένειες, τα σπίτια τους, το βιος τους και την πατρίδα τους. 

«ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΣΥΣΤΡΑΤΕΥΟΜΑΙ ΜΕ ΤΟ ΚΟΜΜΑ ‘’ΝΙΚΗ’’»

Πιο αναλυτικά ο κ. Μεταλληνός, στην ερώτηση της «Θ» γιατί επέλεξε να συστρατεθεί με το Κίνημα «ΝΙΚΗ» ο ίδιος απαντά ως εξής:

«Δεν είμαι ένας άνθρωπος που ασχολείται πρώτη φορά με τα κοινά. Είναι η 4η θητεία μου στο Δημοτικό Συμβούλιο Κερκυραίων και Διαποντίων Νήσων και μάλιστα κατά την προηγούμενη θητεία ήμουν και πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου, με αρκετές περιπέτειες. Ως εκπαιδευτικός, με δυο αδέρφια καθηγητές αλλά και με δυο γονείς καθηγητές (και τον αείμνηστο πατέρα μου αλλά και την μητέρα μου), έχω μάθει να είμαι Δάσκαλος. Και Δάσκαλος, σημαίνει «ενεργός πολίτης». Ο Δάσκαλος δεν μπορεί να κρύβεται. Δεν μπορεί να βολεύεται στην δική του πραγματικότητα,  που σήμερα είναι ψηφιακή πραγματικότητα. Πρέπει να είναι ενεργός. Συγκινήθηκα λοιπόν που βλέπω ότι μέσα στην χρεοκοπία σε όλα τα επίπεδα – οικονομική, πνευματική, ιστορική, εθνική – υπάρχει η «ΝΙΚΗ». Και αυτοί που θέλουν να μας σώσουν είναι αυτοί που δημιούργησαν αυτήν την χρεοκοπία σε όλα τα επίπεδα. Δεν μπορούσα λοιπόν στην ηλικία των 57 ετών να κάνω κάτι άλλο. Πιστεύω ότι πρόσφερα στην πατρίδα μου, στην Κέρκυρα,  επί 15 χρόνια αυτά που μπορούσα να προσφέρω στην Τοπική Αυτοδιοίκηση και συγκινήθηκα με το κάλεσμα του Δημήτρη Νατσιού, του προέδρου μας, αλλά και των συνεργατών του (βουλευτών και άλλων) που τους γνωρίζω πάρα πολλά χρόνια και θαυμάζω τον αγώνα τους, καθώς είπαμε να αντισταθούμε σε αυτήν την χρεοκοπία. Αυτός είναι ο λόγος που και εγώ συστρατεύομαι.

Γνωρίζω τα προβλήματα καθώς έχω υπηρετήσει στον Α΄βαθμό της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, εκεί που ο λαός μας που αντιμετωπίζει όλα τα προβλήματα και καταφεύγει στο Δημαρχείο. Εκεί μαθαίνεις την πραγματικότητα. Και με τις σπουδές που έχω κάνει αλλά και με την προϊστορία που έχω από την Γερμανία όπου μεγάλωσα, από την Αγγλία και από την Αμερική όπου μετεκπαιδεύτηκα, θεωρώ ότι ξέρουμε πώς να προτείνουμε στην Ευρώπη, πράγματα που οι δικοί μας – οι λεγόμενοι Έλληνες –  Ευρωβουλευτές δεν τολμούν, διότι απλούστατα ανήκουν σε συσσωματώσεις και κόμματα που τους δίνουν εντολές και αυτοί – πιστά – υπακούν, χωρίς να τολμούν να σηκώσουν ανάστημα».

«ΦΟΒΑΜΑΙ ΟΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ – ΒΑΘΙΑ ΔΙΧΑΣΜΕΝΗ ΚΑΙ ΑΔΙΚΗ Η ΕΥΡΩΠΗ»

Αναφορικά με το διακύβευμα των φετινών Ευρωεκλογών, ο ίδιος τονίζει πως «φοβούμαι ότι μπορεί να είναι και οι τελευταίες Ευρωεκλογές. Η Ευρώπη δεν πάει καλά. Πρώτα από όλα βλέπουμε ότι δεν μιλούμε για Ενωμένη Ευρώπη, αλλά για μια βαθιά διχασμένη Ευρώπη και για βαθιά άδικη Ευρώπη. Όπου θέλει, η Ευρώπη στοχοποιεί και σε εξοντώνει με μνημόνια, όπου θέλει σε ξεχνά και σε αφήνει στις «ορέξεις» επιθετικών γειτόνων σου και όπου θέλει – από την άλλη – ξέρει να τακτοποιεί τους «δικούς» της ανθρώπους. Για αυτόν τον λόγο πιστεύω ότι διακυβεύεται πρώτα από όλα η ίδια η Ευρώπη, αλλά διακυβεύεται και το μέλλον μας όταν βλέπουμε ότι εκεί που κάποιοι νόμιζαν ότι έχουν «κλείσει» – όπως όπως – κάποια εθνικά θέματα, επιτρέπει ο Θεός να αποκαλύπτονται. Το «Σκοπιανό», το Κυπριακό που δεν έχει κλείσει και είναι υποκρισία της Ευρώπης να έχουμε μέλος της την Κύπρο και να μην διεκδικούμε αυτό που λέμε «Διεθνές Δίκαιο» κλπ. Που είναι το Διεθνές Δίκαιο στην Κύπρο; Που είναι το Διεθνές Δίκαιο οπουδήποτε γίνονται πόλεμοι σε όλο τον κόσμο; Βλέπετε λοιπόν ότι το διακύβευμα είναι πολύ σημαντικό και όσο για την «ΝΙΚΗ» και για αυτό που λένε ότι «με 2 και 3 Ευρωβουλευτές, θα αλλάξει το ρουν της ιστορίας;», ΝΑΙ. Μπορεί να το αλλάξει όταν αυτοί είναι ελεύθεροι. Χρειάζονται ελεύθεροι Ευρωβουλευτές. Να μην ανήκουν σε κόμματα που είναι ανθελληνικά και να μπορούν να σηκώνουν ανάστημα σε μια ερώτηση.

Μνημόνια στην Ελλάδα: Γιατί; Γιατί όχι και στις άλλες χώρες που χρωστούν;

Γιατί να πάρουμε τα αεροδρόμια και τα λιμάνια από την Ελλάδα; Πήραν τα αεροδρόμια και τα λιμάνια της Γερμανίας που και εκείνη χρωστά πολλά περισσότερα από εμάς και ειδικά τελευταία με την ενεργειακή κρίση; Σε όλα αυτά λοιπόν χρειάζονται ελεύθεροι άνθρωποι που να σηκώνουν ανάστημα και να είναι και αληθινοί. Ας σταματήσουμε να «κρεμόμαστε» από τον «νταβατζή» μας. Πρέπει να καταλάβουμε ότι η Αμερική, αφού είναι κοινός «νταβατζής» και προστάτης της Τουρκίας, της Ελλάδος, της Αλβανίας, των Σκοπίων, για ποιο λόγο πρέπει να δημιουργούνται όλα αυτά τα προβλήματα; Κάτι δεν πάει καλά. Και αυτό που δεν πάει καλά, είναι ότι μάλλον οι δικοί μας οφείλουν πολλά σε αυτούς τους προστάτες και για αυτό δεν τολμούν να τους πουν «όχι». Δυστυχώς οι πολιτικοί των συστημικών κομμάτων να είναι  «yes men», στα ελληνικά «νενέκοι». Είμαι ερευνητής της ιστορίας – και μάλιστα της σύγχρονης και νεώτερης ιστορίας – και έχω μελετήσει αρχεία από τον 18ο, 19ο και 20ο αιώνα. Και σε κάποιους συναδέλφους σας που ανοήτως λένε ότι «ο Μεταλληνός βλέπει πάλι συνομωσίες», τους απαντώ ότι είναι άσχετοι. Διότι ο,τι κάνουν οι ξένοι – οι προστάτες μας ειδικά – τα κάνουν βάσει σχεδίων. Τα σχέδια των ξένων που διασώζονται αρχειακά και τα έχουμε μελετήσει σε επίπεδο διδακτορικού, αυτοί τα λένε «σχέδια» και εμείς «συνομωσίες».

«ΔΕΝ ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΗΝ ΑΠΟΧΗ ΑΛΛΑ… ΤΗΝ ΑΠΟΧΗ ΤΩΝ ΝΕΟΕΛΛΗΝΩΝ ΑΠΟ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥΣ»

Αναφορικά με το αν υπάρχει προβληματισμός για την αποχή των Ελλήνων από τις ευρωπαϊκές κάλπες, ο κ. Μεταλληνός, υπογραμμίζει τα εξής:

«Δεν φοβάμαι την αποχή. Φοβάμαι την αποχή των νεοελλήνων από τα προβλήματά τους. Έχουν εναποθέσει όλες τις ελπίδες τους, όχι στον Θεό, αλλά σε κάποιους συστημικούς πολιτικούς οι οποίοι βολεύονται να είναι Βουλευτές και να εξυπηρετούν το παιδί τους στον Στρατό, την κόρη τους για 4 μήνες σε ένα σούπερ μάρκετ, να τους απαλλάξουν λίγο από τα φορολογικά, να κάνουν λίγο τα «στραβά μάτια» στην άδεια της πολεοδομίας κλπ. Επαναλαμβάνω ότι είμαι 15 χρόνια στην Τ.Α και γνωρίζω πολύ καλά την πραγματικότητα και το ποιοι είναι ελεύθεροι και ποιοι δεν είναι ελεύθεροι. Όταν οι περισσότεροι άνθρωποι στην Κέρκυρα  μου λένε «θα σας ψηφίσουμε κρυφά, γιατί φοβόμαστε τον Βουλευτή γιατί χρωστούμε διάφορες υποχρεώσεις», αυτό είναι εξευτελισμός της δημόσιας ζωής αλλά και του ιδιωτικού βίου. Οπότε δεν φοβάμαι καταρχήν και καταρχάς την αποχή. Αυτό που φοβάμαι είναι το ως πότε οι Έλληνες θα απέχουν από την ζωή τους. Πείτε ότι δεν βγαίνει ξανά ο Νατσιός, δεν βγαίνει ποτέ ο Μεταλληνός Ευρωβουλευτής, δεν βγαίνει ξανά η «ΝΙΚΗ» στην Βουλή. Τι έχουμε να χάσουμε; Τα λεφτά; Ακάνθινα στέφανα έχουμε. Δεν ξέρουμε εμείς να καθίσουμε στο Άγιο Όρος, να πάμε στο εξωτερικό με τις οικογένειές μας (με τα πενιχρά μέσα που διαθέτουμε) κλπ; Αυτό είναι όμως; Έχουμε μια υποχρέωση και μια ευθύνη. Οι Έλληνες δεν ζουν. Είναι ετοιμοθάνατοι που απλά σέρνονται και περιμένουν το μοιραίο. Διασκεδάζουν ψεύτικά, ερωτεύονται ψεύτικα, εργάζονται ψεύτικα, κάνουν οικογένειες ψεύτικα. Πότε θα πάρουμε την ζωή στα χέρια μας; Και ναι, σήμερα είναι 42 υποψήφιοι Ευρωβουλευτές από την «εθνική μας ομάδα» και αύριο μπορεί να προκύψουν καινούρια πράγματα και αυτοί οι ψηφοφόροι να είναι αυτοί για τους οποίους θα τρέχουμε εμείς. Δεν πρέπει όμως να υπάρχει και κάτι το ελληνοκεντρικό, άρα και χριστοκεντρικό στην Ελλάδα;

Σε όλα αυτά εμείς κάνουμε την προσπάθειά μας και ο Θεός να μας βοηθήσει».

«ΑΣ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΙΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ, ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ, ΤΟ ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ, ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ – ΕΙΔΑΛΩΣ ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ… ΕΛΠΙΔΟΠΩΛΕΙΣ»

Τέλος, στο μήνυμά του, ενόψει τις 9ης Ιουνίου, ο ίδιος σημειώνει ότι «το μήνυμα είναι ότι εμείς οι Έλληνες ζούμε τουλάχιστον 4000 χρόνια ιστορίας και έχουμε και χιλιάδες χρόνια προϊστορίας. Αλλά θα έχουμε και μεταϊστορία εάν εμείς θέλουμε να παραμείνουμε Έλληνες και να παραμείνει και μια Ελλάδα που έχει ως σύμβολό της τον Σταυρό. Όσοι δεν θέλουν, είναι εκείνοι που απέχουν. Πρέπει να πάρουμε επιτέλους την ζωή στα χέρια μας. Μην περιμένουμε από τους άλλους. Ούτε από τους συμμάχους μας, ούτε από τους συστημικούς βουλευτές που εκλέγουμε τόσα χρόνια και μας έχουν απογοητεύσει. Υπάρχει ελπίδα και αυτή είναι ο καλός εαυτός των Ελλήνων. Ας πάρουμε την τύχη στα χέρια μας. Ας συμμετέχουμε επιτέλους. Τουλάχιστον εμείς δεν πρόκειται να τους απογοητεύσουμε. Ας πάρουμε τις οικογένειες, τα σπίτια μας, το βιος μας, την πατρίδα μας, στα χέρια μας. Μόνο έτσι μπορούμε να δούμε καλύτερες μέρες. Ειδάλλως θα είμαστε ελπιδοπώλεις (θα πουλάμε ελπίδες) αλλά δεν θα είμαστε ελπιδοφόροι».

πηγή: Thraki.com.gr

Δευτέρα 29 Απριλίου 2024

Δημήτρης Μεταλληνός: Ενωμένη Ευρώπη (ΝΙΚΗ 19/4/2024)

 


Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα θα πραγματοποιηθούν οι Ευρωεκλογές σ’ ολόκληρη την Ευρώπη (9 Ιουνίου 2024). Η δημοκρατική αυτή διαδικασία ωθεί τους συμπολίτες μας (όσους ασφαλώς ενδιαφέρονται) να (ξαν)ασχοληθούν με τα ευρωπαϊκά ζητήματα. Κι ενώ ακούμε για Ευρώπη, είναι βέβαιο ότι το μεγαλύτερο τμήμα των πολιτών της αγνοεί το πιο σημαντικό. Την ίδια την (ευρωπαϊκή) ταυτότητά της.Βιώνουμε και στην περίπτωση αυτή μία παντελή σύγχυση. Γνωρίζουμε αποσπασματικά την ελληνική ιστορία, πόσο μάλλον την ευρωπαϊκή. Συνεπώς γνωρίζουμε ελάχιστα τον πολιτισμό μας, ενώ ταυτόχρονα αγνοούμε τον πολιτισμό των υπόλοιπων ευρωπαίων, υιοθετώντας ουσιαστικά μυθιστορίες ή προσωπικές ιδεοληψίες. Δεν γνωρίζουμε τον εαυτό μας, δεν γνωρίζουμε τους συνεταίρους μας στην Ευρώπη, με αποτέλεσμα να μη μπορούμε να επικοινωνήσουμε ουσιαστικά. Αυτό αποτελεί τον ορισμό της σύγχρονης «Βαβέλ»…

Η «Ευρώπη», ως πολιτισμικό μέγεθος, αποτελεί προϊόν μιας μακράς, υπερχιλιετούς, διαδικασίας και μιάς ταραχώδους διαχρονικής διαλεκτικής, που έλαβαν χώρα στον προσδιορισμένο γεωπολιτισμικό χώρο. Θεωρητικά υποστηρίζεται, ότι η Ευρώπη υπήρξε σύνθεση του ελληνορωμαϊκού και του χριστιανικού πνεύματος. Αυτό το γεγονός ισχύει κυρίως για τους πρώτους αιώνες. Η διαμόρφωσή της κορυφώνεται το εμβληματικό έτος 330 μ.Χ. με την ίδρυση της Νέας Ρώμης-Κωνσταντινουπόλεως, από τον όντως Μεγάλο, άγιο και ισαπόστολο, Κωνσταντίνο. Τον 4ο αι. η ενωμένη ακόμη ευρωπαϊκή κοινωνία (αρχαία Ενωμένη Ευρώπη) στηρίζεται σε τρεις πυλώνες: τον ρωμαϊκό κρατικό φορέα, που εκχριστιανίζεται προοδευτικά, τον ελληνορωμαϊκό πολιτισμό, με κυρίαρχο στοιχείο την ελληνική γλώσσα (παράλληλα με τη λατινική) και τον Χριστιανισμό, ως αποστολική και πατερική Ορθοδοξία (σε αντιδιαστολή με τις εμφανιζόμενες αιρέσεις). Έτσι, εμφανίζεται επίσημα η χριστιανική Ευρώπη και αναδύεται στον ιστορικό χρόνο η αυτοκρατορία της Νέας Ρώμης (Ρωμανία/«Βυζάντιο»). Πνευματικός της πατέρας υπήρξε ο Απόστολος των Εθνών Παύλος, που άρχισε τον εκχριστιανισμό της από τη γη των Ελλήνων, συνεπικουρούμενος κι από άλλους Αποστόλους, αλλά δημιουργός της Χριστιανικής Ενωμένης Ευρώπης ο Μ. Κωνσταντίνος. Η διαγραφόμενη στη συνέχεια πορεία μπορεί να χαρακτηρισθεί με το γνωστό «ex oriente lux», αφού το φως που προσλαμβάνει η αρχαία (Ενωμένη-Χριστιανική) Ευρώπη προέρχεται από την Ανατολή.

Η ιστορική έρευνα τεκμηριώνει τη διαπίστωση, ότι ο κατεξοχήν χώρος της πολιτισμικής διαλεκτικής είναι η Εκκλησία. Μεγάλα χριστιανικά πνεύματα της Ανατολής γίνονται αλληλοδιαδόχως φωτιστές της Ευρώπης. Οι προσωπικότητες που ξεχωρίζουν στην πνευματική αυτή πορεία της Ενωμένης Ευρώπης είναι:

ο Ειρηναίος Λουγδούνου (Λυών, 2ος αι.), από την ελληνική Μικρά Ασία,

ο Μέγας Αθανάσιος (4ος αι.) από την Αλεξάνδρεια, που έζησε για πολλά έτη εξόριστος στη Ρώμη και τα Τρέβειρα (Trier), τη γενέτειρα του Κάρλ Μάρξ και μετέφερε στη Δ. Ευρώπη το μοναστικό και ασκητικό πνεύμα των συμπατριωτών του Μ. Αντωνίου και αγ. Παχωμίου,

ο άγ. Κασσιανός, διάκονος και πνευματικό ανάστημα του ανατολικού Χριστιανισμού,

οι εξελληνισθέντες μοναχοί άγιοι Αμβρόσιος και Ιερώνυμος (4ος - 5ος αι.), που κατάγονταν από τη Δύση και

οι αυτάδελφοι άγιοι Μεθόδιος και Κύριλλος, από την ελληνικότατη Μακεδονία (Θεσσαλονίκη), φωτιστές των Σλάβων της Κεντρικής Ευρώπης, που ολοκληρώνουν αυτήν την πνευματική και πολιτισμική μετακένωση.

Είναι η Χριστιανική Ενωμένη Ευρώπη, που δεσπόζει στην ευρωπαϊκή ήπειρο πριν τις μεγάλες μετακινήσεις των λαοτήτων (5ος-7ος αι.), που θα επιφέρουν όχι απλά το σχίσμα στην εκκλησιαστική ενότητα (1054), αλλά και στη συνέχεια την άλωση της Ρωμανίας (1204) και το σχίσμα στον δυτικό Χριστιανισμό (1517), κυρίως όμως την υποταγή και τον εξοβελισμό της χιλιόχρονης ανόθευτης χριστιανικής παράδοσης στον Δυτικοευρωπαϊκό χώρο. Κι εμείς οι σύγχρονοι Έλληνες, επιμένουμε να αποκαλούμε τους δυτικούς ευρωπαίους με τα ονόματα των προκατόχων τους, π.χ. Γάλλους (δηλ. Γαλάτες) τους σημερινούς Φράγκους (France και Frankreich: το βασίλειο των Φράγκων), Γερμανούς τους σημερινούς Τεύτονες (Deutsch) κ.λ.π. Λες και δεν άλλαξε τίποτε. Λες και δεν μετανάστευσαν και δεν κατέκτησαν τους γηγενείς πληθυσμούς νεότεροι λαοί. Λες και δεν ολοκληρώθηκε η εκφράγκευση της Ευρώπης κατά την εποχή του Καρόλου του Μεγάλου (Καρλομάγνου, 768-814), όταν εκφραγκεύεται εκκλησιαστικά, πολιτικά και πολιτισμικά. Έτσι, διαμορφώθηκε η μετακαρλομάγνεια Ευρώπη («Δύση») στον αντίποδα της «καθ’ ημάς Ανατολής». Το εντελώς ασύμπτωτο της μετακαρλομάγνειας Ευρώπης με τη ρωμαίικη (ελληνορθόδοξη) Ανατολή ήταν αισθητό, όπως τεκμηριώνει η ιστορική πορεία της πατρίδας μας από την ένταξη της στην Ε.Ο.Κ. (1981).

Τις πρώτες, όμως, δεκαετίες της τρίτης μ.Χ. χιλιετίας, όπου κυριαρχεί (και) στους κόλπους της Ευρώπης το άθρησκο, αντίχριστο, ανεθνικό και αντιπολιτισμικό πνεύμα της παγκοσμιοποίησης (globalization), δηλ. της πολιτισμικής πολτοποίησης/ισοπέδωσης των εθνικών (άρα και θρησκευτικών) ταυτοτήτων, το αίτημα για «συνεργασία εν Αληθεία», αποτελεί επιτακτική και υπαρξιακή ανάγκη για τους Ευρωπαίους πολίτες. Οι τελευταίοι, ταλαιπωρημένοι από τα κοινωνικά αδιέξοδα και τις συνεχείς απογοητεύσεις από τις (α)πολιτικές ψευδαισθήσεις, εγκαταλελειμμένοι στη μοναξιά και την κατάθλιψη, χρήστες των σύγχρονων ψυχοναρκωτικών και της τεχνολογικής εικονικής ευδαιμονίας, χρειάζονται περισσότερο από ποτέ την όντως κοινωνική αλλαγή, το κοινοτικό πνεύμα και βίωμα, που διέσωσε ιστορικά το κοινόβιο μοναστήρι και η όντως ενορία στα αστικά κέντρα και τις κοινότητές μας. Μια δοκιμασμένη ιστορικά, άρα αποτελεσματική, πρόταση, για όσους επιθυμούμε να (επ)ανακαλύψουμε την απολεσθείσα Ενωμένη Ευρώπη των λαών και των εθνών και να μην καταστούμε ξένοι και αποδιοπομπαίοι στον κοινό μας τόπο και στην κοινή μας πατρίδα. Αρκεί να θελήσουμε να επιλέξουμε τη σωτήρια αυτή πρόταση… 

πηγή: ιστοσελίδα ΝΙΚΗΣ

Δημήτρης Μεταλληνός: Αναστάσιμες σκιές (Ρωγμές)


Η περίοδος της Μ. Εβδομάδος ξεκινά ουσιαστικά με την Ανάσταση του Λαζάρου, όπου ο Κύριος ανασταίνει τον αγαπημένο του φίλο. Αρκετές αναστάσεις είχε πραγματοποιήσει ο Χριστός, αυτή όμως ήταν η τελευταία και σημαντικότερη, πριν από τη δική Του, η οποία προξένησε τόση εντύπωση στον κόσμο των Ιεροσολύμων, ώστε να Τον υποδεχθεί την επομένη ως Μεσσία-Σωτήρα. Με Ανάσταση, λοιπόν, ανοίγει, αλλά και κλείνει, η Μεγάλη Εβδομάδα. Υπάρχουν αρκετοί δευτεραγωνιστές κατά την Αγία Εβδομάδα των Παθών, αφού Πρωταγωνιστής είναι ο Κύριος της Ιστορίας Χριστός. Υπάρχουν, όμως, και Φωτεινά Πρόσωπα, τα οποία υπηρετούν το Θείο Δράμα και τις οποίες αποκαλούμε Φωτεινές, και ουσιαστικά, Αναστάσιμες Σκιές του Κυρίου μας. Αναφέρουμε ενδεικτικά τα ακόλουθα ιερά πρόσωπα:

1. Ιωσήφ ο Μνήστωρ: Μνηστήρας της Θεοτόκου. Απόγονος του Δαβίδ, που καταγόταν από τη Βηθλεέμ, αλλά ζούσε στη Ναζαρέτ. Φωτεινή σκιά της Παναγίας μας και του Υιού Της, πριν ξεκινήσει το κοσμοσωτήριο έργο Του.

2. Σίμων ο Κυρηναίος: Ο άνδρας που καλείται να σηκώσει τον Σταυρό Του Κυρίου, πατέρας του Αλεξάνδρου και του Ρούφου και πρώτος Αφρικανός Χριστιανός άγιος.  

3. Οι Γυναίκες κάτω από το Σταυρό: 
Ο Όσιος Δαμασκηνός ο Στουδίτης αναφέρει αναλυτικά ποιες ήταν οι Μυροφόρες:
Ως πρώτη Μυροφόρα θεωρείται η Μαρία η Μαγδαληνή. Μετά την Ανάληψη του Κυρίου μετέβη στον αυτοκράτορα Τιβέριο (Ρώμη) και εθεράπευσε το μάτι του. Κατήγγειλε στον Τιβέριο τον Πιλάτο και τους αρχιερείς για την άδικη σταύρωση του Χριστού κι εκείνος τους εθανάτωσε. Η Μαρία η Μαγδαληνή εκοιμήθη στην Έφεσο όπου την έθαψε ο Ιωάννης ο Θεολόγος.
Δεύτερη ήταν η Σαλώμη, κόρη του Ιωσήφ του Μνήστορος, σύζυγος του Ζεβεδαίου και μητέρα των αποστόλων Ιακώβου και Ιωάννου.
Τρίτη υπήρξε η Ιωάννα, η γυναίκα του Χουζά, ο οποίος ήταν επίτροπος και οικονόμος στο σπίτι του βασιλιά Ηρώδη.
Τέταρτη η Μαρία, η αδερφή του Λαζάρου, η οποία προηγουμένως είχε αλείψει τον Χριστό με το μύρο, όπως σημειώνει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης.
Πέμπτη η αδερφή της η Μάρθα, η οποία υπηρετούσε τον Χριστό με πολύ προθυμία από την αρχή.
Έκτη η Μαρία, η σύζυγος του Κλωπά, που αποκαλείται και «αδελφή της Θεοτόκου» από τον Ευαγγελιστή Ιωάννη, ως νόμιμο τέκνο του πατέρα της Ιωακείμ. 
Έβδομη η Σωσσάνα.
Υπήρχαν κι άλλες Μυροφόρες που βοηθούσαν τις παραπάνω, όπως αναφέρει ο Ευαγγελιστής Λουκάς, αλλά τα ονόματά τους δεν διασώζονται στις ευαγγελικές περικοπές.

4. Ο Θεολόγος Ληστής: ο Άγιος Δυσμάς, αγιογραφία του οποίου σώζεται στην Ιερά Μονή του Τιμίου Προδρόμου στο Έσσεξ της Αγγλίας. Ο ιερός Χρυσόστομος μας προτρέπει σε μια σχετική του Ομιλία «να μη προσπεράσουμε επιπόλαια αυτόν τον ληστή, ούτε να ντραπούμε να τον θεωρήσουμε διδάσκαλό μας, εκείνον που ο Κύριός μας δεν ντράπηκε να τον οδηγήσει πρώτο στον Παράδεισο». 

5. Εκατόνταρχος Λογγίνος: Ο εκατόνταρχος, που παρέμεινε κοντά στον Εσταυρωμένο και βίωσε τις τελευταίες ώρες του ιστορικού Του βίου.  Η ψυχή του συγκινήθηκε από την άδικη σταύρωση του Κυρίου. Με ελεύθερη γνώμη και γλώσσα άρχισε να διαδίδει την αλήθεια και να ελέγχει το ψέμα των Ιουδαίων, ομολογώντας προς όλους "ότι ο Χριστός είναι Αληθινός Θεός, που Ανέστη εκ νεκρών", μια μαρτυρική στάση που τον οδήγησε στο Μαρτύριο. 

6. Επί σαράντα ημέρες (μέχρι την Ανάληψή Του Κυρίου) υπήρξαν εκατοντάδες αυτόπτες μάρτυρες, όντως Αναστάσιμες Σκιές, σύμφωνα με τις Γραφές και κυρίως τα ένδεκα Εωθινά Ευαγγέλια. 

Μήπως στη μετέπειτα πορεία της Παγκόσμιας Ιστορίας, αλλά και μέχρι τις τραγικές ημέρες μας, δεν δραστηριοποιούνται «Φωτεινές - Αναστάσιμες Σκιές» Του, οι οποίες μπορεί να μη προβάλλονται, ούτε να διαφημίζονται, αλλά ο Ίδιος ο Θεός μας τις γνωρίζει και τις φανερώνει στον κόσμο μας; Ας τις αναζητήσουμε με ταπείνωση γύρω μας και θα ανακαλύψουμε τις δικές Του Φωτεινές Σκιές. 
Ασφαλώς βιώνουμε όλοι μας τη βαθιά κοινωνική, αλλά κυρίως Πνευματική κρίση. Η κυριότερη αιτία αυτής της κρίσης οφείλεται στον εγκλωβισμό του σύγχρονου (συν)ανθρώπου στα στεγανά της παρούσας ζωής και η έλλειψη πίστεως στην πέραν του τάφου πραγματικότητα. Αυτή η έλλειψη κάνει τον άνθρωπο να βλέπει το θάνατο ως τη φοβερότερη δοκιμασία τερματισμού της υπάρξεώς του. Αν ο σύγχρονος άνθρωπος πίστευε στην αλήθεια της Αναστάσεως θα ξεπερνούσε τις αγχωτικές εκβλαστήσεις της υπαρξιακής προβληματικότητας, θα έλυνε τον γρίφο του προορισμού της ζωής του και θα απομυθοποιούσε τον ριγηλό εφιάλτη του θανάτου, κάνοντάς τον πράξη κοινωνίας με τη ζωή. Μιας ζωής ποιοτικά διάφορης της παρούσης, με μόνιμη υπόσταση και αιώνια διάρκεια.
Η πληρότητα, όμως, της αναστάσιμης χαράς για την κατάργηση του θανάτου είναι ζωντανή στην παράδοσή μας δύο χιλιάδες χρόνια τώρα. Αυτή κάνει τους μάρτυρες να αντιμετωπίζουν με έκδηλη χαρά και εσωτερική γαλήνη το μαρτύριό τους. Αυτή κάνει ανθρώπινες σκιές, να μεταμορφώνονται σε Φωτεινές, δηλ. Αναστάσιμες Σκιές του Κυρίου της ζωής και του Θανάτου. Των αυθεντικών Χριστοφόρων, άρα Χριστιανών, που εορτάζουν την ημέρα του θανάτου τους ως γενέθλια ημέρα τους. Γιατί, κατά έναν παράδοξο τρόπο, γεννιόμαστε για να πεθάνουμε και πεθαίνουμε για να ζήσουμε… 
Καλή (επ)Ανάσταση! Χριστός Ανέστη!

Ιερά και τοπική παράδοση (Ενωμένη Ρωμιοσύνη, 19/9/2013)

Λιτάνευση ιερού σκηνώματος αγίου /Σπυρίδωνα στην Κέρκυρα, πηγή


Δημητρίου Γ. Μεταλληνοῦ
Μέλους Ε.Ε.ΔΙ.Π. τοῦ Ἰονίου Πανεπιστημίου

 Δείτε το βίντεο της ομιλίας στην ιστοσελίδα της Ενωμένης Ρωμηοσύνης.

Η Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἔχει συνεχῆ παρουσία καὶ ἀδιάλειπτη μαρτυρία δυὸ χιλιάδων περίπου ἐτῶν, κατὰ τὴ διάρκεια τῶν ὁποίων διαφύλαξε ἀκέραιο τὸ κήρυγμα τῶν Ἀποστόλων καὶ ἐξέφρασε τὴν χριστιανικὴ πίστη κατὰ τρόπο ἁρμόζοντα πρὸς τὰ προβλήματα καὶ τὶς ἀνάγκες τῶν ἑκάστοτε ἱστορικῶν ἐποχῶν. Ὅλα αὐτὰ ἡ Ἐκκλησία τὰ ἔπραξε, ἐπειδὴ εἶναι Σῶμα Χριστοῦ καὶ ἐπειδὴ κατέχεται ἀπὸ τὸ Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας, διαμορφώνοντας μὲ τὸν τρόπο αὐτὸν τὴν Ἱερά της Παράδοση. Κατὰ τὴ διάρκεια, ὅμως, ὅλων αὐτῶν τῶν αἰώνων ἡ Ἐκκλησία ἀπέκτησε καὶ πολλὲς τοπικὲς παραδόσεις: ὁ Ἑλληνισμός, ἐπὶ παραδείγματι, τῆς προσέφερε τὴ φιλοσοφικὴ ὁρολογία καὶ γλώσσα του, οἱ ὁποῖες τῆς ἐπέτρεψαν νὰ ἐκφράσει καὶ νὰ διατυπώσει τὰ δόγματά της, ἡ Ρωμανία/Βυζάντιο τῆς κληροδότησε τὸ δίκαιο, τὴ λατρεία καὶ τὴν πνευματικότητά της καὶ σήμερα, μπροστὰ στὰ μάτια μας, ἡ Ἐκκλησία ἀποκτᾶ νέα χαρακτηριστικά, ἀνάλογα μὲ τοὺς τόπους καὶ τοὺς πολιτισμούς, στοὺς ὁποίους προσέρχεται γιὰ νὰ κηρύξει τὸ Εὐαγγέλιό της. Ἡ ἐξέλιξη αὐτὴ τῆς Ἐκκλησίας, ὡς ἀνθρώπινης κοινωνίας (ὁριζόντια διάστασή της) εἶναι ἕνα ἀναπόφευκτο καὶ ἀναγκαῖο στοιχεῖο τοῦ ἱστορικοῦ της βίου.                                                                       

Οἱ τοπικὲς παραδόσεις, λόγῳ τῆς φύσης καὶ τῆς προέλευσής τους, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ θεωροῦνται ὡς ἀπόλυτες. Ἀναφορικὰ μὲ τὴ διαλεκτικὴ ποὺ ἀναπτύσσουν οἱ δυὸ ἐκκλησιαστικὲς παραδόσεις (Ἱερὰ καὶ τοπική), ὁ Ρωμαιοκαθολικὸς θεολόγος Olivier Rousseau καταθέτει τὰ ἑξῆς: «Δὲν εἶναι καθόλου ὁ ἰδιαίτερος ἐκκλησιαστικὸς χαρακτήρας τῆς Ὀρθοδοξίας ἐκεῖνο ποὺ μᾶς προσελκύει. Ἀπὸ τὴν ἄποψη αὐτή, ἡ Ὀρθοδοξία δὲν μᾶς εἶναι καθόλου ἑλκυστική. Ἐκεῖνο πού μᾶς ἀρέσει σ’ αὐτὴν εἶναι ὅτι διατήρησε πολλὰ στοιχεῖα τῆς χριστιανικῆς ζωῆς στὴν  ἀρχαία μορφή τους»[1]. Ἕνας ἄλλος θεολόγος, ὁ Dr. Robert Rancie, 102ος  Ἀρχιεπίσκοπος τοῦ Καντέρμπουρυ, προσθέτει τὰ ἀκόλουθα: «Ὑπάρχει ἕνας σημαντικὸς ἀριθμὸς δογμάτων, τὰ ὁποῖα ὅλοι παραδεχόμαστε· ὑπάρχουν ὅμως καὶ ὁρισμένα ἄλλα πράγματα, τὰ ὁποῖα ἄλλοι ἀπὸ ἐμᾶς δέχονται καὶ ἄλλοι ἀπορρίπτουν. Συγκρίνετε αὐτὸν τὸν τρόπο σκέψης μὲ τὴν Ὀρθοδοξία. Ἐκεῖ θὰ βρεῖτε μία πλήρη καὶ ὡραία εἰκόνα, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ ἑνιαῖο καὶ ἀδιαίρετο σύνολο. Ἐὰν ἀφαιρέσετε ὁποιοδήποτε στοιχεῖο, θὰ καταστρέψετε τὸ ὅλον. Ἡ Ὀρθοδοξία συνίσταται ἀκριβῶς  σ’ αὐτὴν τὴν ὁλότητα, μία ὁλότητα ποὺ ἀγκαλιάζει τὸ θεῖο καὶ τὸ ἀνθρώπινο. Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἀκριβῶς αὐτὸ τὸ ὅλον, αὐτὴ ἡ σύνθεση»[2]. Πρέπει, λοιπόν, νὰ ἀναγνωρίσουμε μία ὁρισμένη ἱστορικὴ «ἀρετή» σ’ αὐτὸν τὸν ἀπόλυτο καὶ μερικὲς φορὲς τυπολατρικό, ἐξωτερικά, συντηρητισμό. Χωρὶς αὐτὸν ἡ χριστιανικὴ πίστη θὰ εἶχε, κατὰ πᾶσα πιθανότητα, ἐξαλειφθεῖ ἀπὸ τὴν ἀνατολικὴ Εὐρώπη καὶ τὴν Ἐγγὺς Ἀνατολή, ἔπειτα ἀπὸ τόσους σκοτεινοὺς αἰῶνες ἀραβικῆς, μογγολικῆς, λατινικῆς καὶ ὀθωμανικῆς κατοχῆς. Ἀλλ’ ὁ συντηρητισμὸς αὐτός, καθ’ ἑαυτόν, δὲν ἀποτελεῖ τὴν οὐσία τῆς καθολικῆς Ὀρθοδοξίας. Ἀντίθετα μάλιστα, δημιουργεῖ σήμερα ἕνα σοβαρὸ πρόβλημα, τὸ ὁποῖο πρέπει νὰ προσέξει πάρα πολὺ ἡ Ὀρθόδοξη θεολογία. «Τὸ πρόβλημα αὐτὸ εἶναι», κατὰ τὸν μακαριστὸ ρῶσο θεολόγο π. Ἰωάννη Μέγεντορφ, «ὁ μοντερνίζων ρεφορμισμός, ὁ ὁποῖος ἔκανε θραύση πρὸ τῆς Ἐπανάστασης στὴ Ρωσία (1917) καὶ μετὰ ἀπ’ αὐτὴν προκάλεσε τὸ σχίσμα τῆς λεγόμενης «ζωντανῆς» ἢ «ἀνανεωμένης Ἐκκλησίας» (1922-1945) καὶ ὁ ὁποῖος, κάτω ἀπὸ λανθάνουσα μορφή, ὑπάρχει καὶ ἐνεργεῖ σ’ ὅλες τὶς Αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες τῶν Βαλκανίων. Ἡ συνειδητοποίηση τῆς ἀληθινῆς φύσεως τῆς ἐκκλησιαστικῆς Παραδόσεως καὶ ἡ διάκριση μεταξὺ ἀπολύτου καὶ σχετικοῦ στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας εἶναι τὸ μόνο μέσο γιὰ νὰ ἀντιμετωπισθεῖ ἐπιτυχῶς καὶ νὰ ὑπερνικηθεῖ ὁ σοβαρὸς αὐτὸς κίνδυνος»[3].

Βασικὴ Ἀρχὴ τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησιολογίας ἀποτελεῖ ἡ θέση, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία ἡ Ἐκκλησία εἶναι Μία, Ἁγία καὶ Καθολική, τὴν ὁποία, μάλιστα, ἵδρυσε ὁ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Αὐτὸ ὅμως ἔχει ὡς λογικὴ συνέπεια, τὸ ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ἀνοικτὴ πρὸς ὅλους τους ἀνθρώπους κάθε τόπου καὶ κάθε ἐποχῆς, κάθε φυλῆς καὶ κάθε πολιτισμοῦ. Θὰ ἦταν λοιπὸν ἐνδιαφέρον, νὰ ἐξετάσουμε κατὰ πόσο ὁ θεμελιώδης αὐτὸς ἰσχυρισμὸς ἀνταποκρίνεται στὴν πράξη τοῦ παρελθόντος καὶ τὴν πραγματικότητα τῆς ἱστορίας. Ἀπὸ τὰ Ἀποστολικὰ χρόνια μέχρι τὴν ἐποχὴ τοῦ Σχίσματος (1054) οἱ Χριστιανοὶ ἀντιλαμβάνονταν τὴν ἑνότητά τους, ὡς ἑνότητα πίστεως, κανονικῆς τάξεως καὶ πνευματικῆς ζωῆς. Θεωροῦσαν, ὅμως, ὡς κάτι αὐτονόητο τὸ δικαίωμα κάθε τοπικῆς Ἐκκλησίας νὰ ἐκφράζει τὴν κοινὴ αὐτὴ πίστη στὴ δική της γλώσσα, μὲ τὸ δικό της λειτουργικὸ τυπικὸ καὶ μάλιστα κατ’ ἀρχὴν καὶ μὲ τὸ δικό της βαπτιστήριο Σύμβολο τῆς Πίστεως. Αὐτὴ ἡ ποικιλία τῶν γλωσσῶν καὶ τῶν θεολογικό-πολιτισμικῶν παραδόσεων δὲν ἐμπόδισε μὲ κανένα τρόπο τὴν ὕπαρξη καὶ πρακτικὴ ἐκδήλωση τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἑνότητας. Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας εἶχαν πάντοτε συνείδηση τῆς ἀναγκαίας διάκρισης μεταξὺ Ἱερᾶς Παράδοσης καὶ τοπικῶν παραδόσεων. Ἡ χριστιανικὴ πίστη εἶναι μία, ἐπιδέχεται ὅμως ποικίλους  τρόπους ἔκφρασης,[4] οἱ ὁποῖοι μέσῳ τῆς ἑνότητας τῆς οὐσίας, εἶναι δυνατὸ νὰ συνυπάρχουν μέσα στοὺς κόλπους τῆς (Ὀρθόδοξης-Καθολικῆς) Ἐκκλησίας. Τὸ σημεῖο αὐτὸ θέτει ἕνα ἐκκλησιολογικὸ πρόβλημα ἀναφορικὰ μὲ τὴν ἀξία τῶν παραδόσεων ἐκείνων, οἱ ὁποῖες ἔμειναν ἐπὶ αἰῶνες ἔξω ἀπὸ τὴν ὁρατὴ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας.

Το ιερό σκήνωμα του αγίου Σπυρίδωνα σε λιτάνευση στην πόλη της Κέρκυρας, πηγή

Ἡ παράδοση εἶναι ζωντανὴ πραγματικότητα· δὲν μπορεῖ νὰ ἀπολυτοποιεῖται καὶ νὰ ἀπολιθώνεται κάτω ἀπὸ τὰ σχήματα ἑνὸς ἰδιαίτερου ἀνθρώπινου πολιτισμοῦ, ὅταν μάλιστα αὐτὸς εἶναι ἀπὸ τὴ φύση του θνητός. Ὁ διαχωρισμός, ἑπομένως, τῆς Ἱερᾶς (δηλαδὴ αὐθεντικῆς) Παράδοσης ἀπὸ τὶς τοπικὲς παραδόσεις (ὅπως ἡ κερκυραϊκή, ἡ κεφαλληνιακὴ κ. ἄ.), εἶναι ἡ ἀναγκαία προϋπόθεση τῆς διαφύλαξης καὶ τῆς διατήρησής της.

Ὀξύμωρο, ἀλλὰ πραγματικὸ εἶναι τὸ φαινόμενο ὅπου στὴν καθημερινὴ πρακτικὴ ἡ τοπικὴ παράδοση, στὴν περίπτωσή μας ἡ κερκυραϊκή, διαδραματίζει πολὺ ἀποφασιστικότερο ρόλο ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Παράδοση. Ἡ Ὀρθόδοξη ἀντίληψη ἔχει ὡς βάση τὴν τοπικὴ Ἐκκλησία, τὴν κοινότητα τῶν πιστῶν τῶν ἑνωμένων γύρω ἀπὸ τὸν Ἐπίσκοπο, ὁ ὁποῖος (ὀφείλει νὰ) ἐνσαρκώνει καὶ ἐκφράζει τὴν Ἱερὰ Παράδοση, μέσῳ τῆς μυστηριακῆς κοινωνίας καὶ τῆς πιστότητας στὸν Λόγο τοῦ Θεοῦ. Αὐτὴ τὴ «συνείδηση» τῆς ἀληθινῆς φύσης τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς ἐκκλησιαστικῆς παράδοσης, τὴν ὁποία ἀπαιτεῖ ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη θεολογία ἡ ἐποχή μας, θὰ τὴν ἀντλήσουμε ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν παράδοση. Σημειώνει χαρακτηριστικὰ ὁ ἅγιος Εἰρηναῖος Ἐπίσκοπος Λυών: «Ὅπου ἡ Ἐκκλησία ἐκεῖ καὶ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ. Ὅπου δὲ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, τὸ Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας, ἐκεῖ καὶ ἡ Ἐκκλησία, ἐπειδὴ τὸ Πνεῦμα εἶναι ἡ  Ἀλήθεια»[5]. Ἔργο μας, ἑπομένως, εἶναι νὰ ἀφήνουμε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, νὰ καθοδηγεῖ τὴν Ἐκκλησία καὶ ὄχι νὰ προσπαθοῦμε, μάταια, νὰ ἐπιβάλουμε τὶς ἀνθρώπινες ἐπιθυμίες καὶ παραδόσεις μας σ’ Αὐτήν. 

Συμπεράσματα:

1. Ἡ Ἱερὰ Παράδοση, ποὺ ἔχει θεμελιωθεῖ ἀπὸ τοὺς Ἀποστόλους καὶ συνεχίζεται ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Πατέρες ὅλων τῶν ἐποχῶν, ἀποτελεῖ τὴν ἀταλάντευτη πορεία πρὸς τὴν σωτηρία, τὴν ἀσφαλῆ ὁδὸ τὴν ὁποία ἐβάδισαν καὶ ἀκολούθησαν ὅλοι οἱ ΄Ἅγιοι καὶ οἱ Ἁγίες της Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

2. Ἡ τοπικὴ ἐκκλησιαστικὴ παράδοση, στὴν περίπτωσή μας ἡ κερκυραϊκή, εἶναι σεβαστὴ ὅταν προέρχεται ἀπὸ τὴν εὐσέβεια καὶ τὴν πιστότητά τοῦ  ὀρθόδοξου πληρώματος καὶ ὄχι ὅταν ἐπιβάλλεται μὲ ἀντιεκκλησιαστικὰ κριτήρια. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, μάλιστα, δὲν ἐπιδίωξε ποτὲ νὰ φιμώσει τὴ λαϊκὴ θρησκευτικότητα καὶ νὰ καταπνίξει τὸν αὐθορμητισμό της, ἀλλὰ μόνο νὰ τὴν προσανατολίσει μέσα στὸ πνεῦμα της. «Ἡ τακτική, ἔτσι, τῆς Ἐκκλησίας εἶναι νὰ ὑποκαθιστᾶ κάθε τι ποὺ ἀνακαλεῖ στὴ μνήμη τὸ εἰδωλολατρικὸ παρελθὸν καὶ ἀποβαίνει ψυχοφθόρο, μὲ δικές της πρακτικές, ποὺ βοηθοῦν στὸ θεοκεντρικὸ προσανατολισμὸ τῆς λαϊκῆς  συνείδησης»[6].

3. Αὐτὸ ποὺ προέχει στὴν ἐφαρμογὴ τῆς ἐκκλησιαστικῆς παράδοσης εἶναι ἡ διαμόρφωση τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἤθους, τὸ ὁποῖο μὲ τὴ σειρά του καλλιεργεῖ στὴν ψυχὴ τοῦ κάθε πιστοῦ τὴν ἐπίγνωση τῆς ἁμαρτωλότητας καὶ τῆς σμικρότητάς του ἐνώπιόν τοῦ Θεοῦ, τὴ βεβαιότητα τῆς συνεχοῦς ὕπαρξης καὶ παρουσίας τοῦ Θεοῦ στὴ ζωή του καὶ τέλος τὴν ἀνάγκη τῆς συνεχοῦς ἐκζήτησης τῆς Ἀκτίστου Θείας Χάριτος, χωρὶς τὴν ὁποία ὁ πιστὸς δὲν μπορεῖ νὰ πορευθεῖ στὴ ζωή του καὶ νὰ σωθεῖ.

5. Ἐν κατακλείδι, τὸ ἐρώτημα ποὺ τίθεται πρὸς ὅλους μας εἶναι, ἐὰν ἡ κερκυραϊκὴ ἐκκλησιαστικὴ παράδοση διακονεῖ τὸ ἐκκλησιαστικὸ ἦθος ποὺ προαναφέραμε ἢ ἐάν μᾶς ἀπομακρύνει ἀπ’ αὐτό, διαμορφώνοντας ἕνα ἄλλο ἦθος, ποὺ ἐφόσον δὲν εἶναι ἐκκλησιαστικὸ εἶναι ἀναπόφευκτα κοσμικό. Ἐὰν ἐπιτυγχάνεται τὸ πρῶτο, τότε ὁμιλοῦμε περὶ μίας ἀκραιφνῶς ἐκκλησιαστικῆς παράδοσης, ποὺ ὑπερβαίνει τὰ τοπικὰ ὅριά της καὶ καθίσταται τμῆμα τῆς Ἱερᾶς Παράδοσης τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἐάν, ὅμως, δὲν ἐπιτυγχάνεται ὁ ἀποκλειστικός, κατὰ τὰ ἄλλα, αὐτὸς σκοπός της, τότε ὁμιλοῦμε περὶ μίας τοπικῆς παράδοσης, ἡ ὁποία τελικὰ καλλιεργεῖ καὶ διαμορφώνει ἕνα ὑποκριτικὸ πνεῦμα ἐντὸς τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ χώρου (φαρισαϊσμός), τὸ ὁποῖο ἀποδοκίμασε ὁ ἴδιος ὁ Θεάνθρωπος (Ματθ.,15, 8).

* Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸν 12ο  τόμο τῶν «Κεφαλληνιακῶν Χρονικών», σελ. 221-229. Ὁ πλήρης τίτλος τοῦ ἄρθρου εἶναι: «Ἡ ἀντιπαράθεση δυὸ ἐκκλησιαστικῶν παραδόσεων(Ἱερᾶς καὶ Τοπικῆς) στὴν ὀρθόδοξη λατρεία τῆς Κερκύρας».

 Ἀποτελεῖ τιμὴ γιὰ τὸν γράφοντα, ἡ συμμετοχή του σ’ ἕναν Τιμητικὸ Τόμο, ποὺ ἀφιερώνεται στὸν μεγάλο Κεφαλλονίτη, Ἀκαδημαϊκό, Πανεπιστημιακὸ Διδάσκαλο καὶ Καλλιτέχνη, κ. Σπύρο Ἀν. Εὐαγγελάτο. Μὲ ἀφορμὴ τὴν πολύπλευρη προσωπικότητα τοῦ Τιμωμένου, ἀλλὰ καὶ τὸ γεγονὸς ὅτι εἶναι ἐπιφανὴς Ἑπτανήσιος δημιουργός, κατατίθεται ἡ ἀκόλουθη ἐκκλησιαστικοϊστορικὴ θεώρηση μίας σημαντικῆς πτυχῆς τοῦ ἑπτανησιακοῦ μας πολιτισμοῦ.

[1]Dom Olivier Rousseau, O.S.B., «L’ Orthodoxie occidentale», στο Irenikon, XXXI, 1958, σελ. 326-327.

[2] Dr. Robert Rancie, «Holiness, Truth and Unity», στο Sobornost, Χειμώνας – Καλοκαίρι 1961, σελ. 163.

[3] π. Ἰωάννου Μέγεντορφ, Παράδοση τῆς  Εκκλησίας καὶ Παραδόσεις τῶν  ἀνθρώπων, Τῆνος, 2005, σ. 5ε.   

[4] Ἰωάννου Ν. Καρμίρη, Τὰ δογματικὰ καὶ συμβολικὰ μνημεῖα τῆς  Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, τ. Β΄, Ἀθῆναι 1953, σελ. 935.

[5] Εἰρηναίου, Ἔλεγχος, τ.  Γ, 29,1.

[6] Στὸ ἴδιο, σ. 106 ἑ. 


Ολόκληρη η δημοσίευση και το βίντεο στην ιστοσελίδα της Ενωμενης Ρωμηοσύνης.