Η περίοδος της Μ. Εβδομάδος ξεκινά ουσιαστικά με την Ανάσταση του Λαζάρου, όπου ο Κύριος ανασταίνει τον αγαπημένο του φίλο. Αρκετές αναστάσεις είχε πραγματοποιήσει ο Χριστός, αυτή όμως ήταν η τελευταία και σημαντικότερη, πριν από τη δική Του, η οποία προξένησε τόση εντύπωση στον κόσμο των Ιεροσολύμων, ώστε να Τον υποδεχθεί την επομένη ως Μεσσία-Σωτήρα. Με Ανάσταση, λοιπόν, ανοίγει, αλλά και κλείνει, η Μεγάλη Εβδομάδα. Υπάρχουν αρκετοί δευτεραγωνιστές κατά την Αγία Εβδομάδα των Παθών, αφού Πρωταγωνιστής είναι ο Κύριος της Ιστορίας Χριστός. Υπάρχουν, όμως, και Φωτεινά Πρόσωπα, τα οποία υπηρετούν το Θείο Δράμα και τις οποίες αποκαλούμε Φωτεινές, και ουσιαστικά, Αναστάσιμες Σκιές του Κυρίου μας. Αναφέρουμε ενδεικτικά τα ακόλουθα ιερά πρόσωπα:
1. Ιωσήφ ο Μνήστωρ: Μνηστήρας της Θεοτόκου. Απόγονος του Δαβίδ, που καταγόταν από τη Βηθλεέμ, αλλά ζούσε στη Ναζαρέτ. Φωτεινή σκιά της Παναγίας μας και του Υιού Της, πριν ξεκινήσει το κοσμοσωτήριο έργο Του.
2. Σίμων ο Κυρηναίος: Ο άνδρας που καλείται να σηκώσει τον Σταυρό Του Κυρίου, πατέρας του Αλεξάνδρου και του Ρούφου και πρώτος Αφρικανός Χριστιανός άγιος.
3. Οι Γυναίκες κάτω από το Σταυρό:
Ο Όσιος Δαμασκηνός ο Στουδίτης αναφέρει αναλυτικά ποιες ήταν οι Μυροφόρες:
Ως πρώτη Μυροφόρα θεωρείται η Μαρία η Μαγδαληνή. Μετά την Ανάληψη του Κυρίου μετέβη στον αυτοκράτορα Τιβέριο (Ρώμη) και εθεράπευσε το μάτι του. Κατήγγειλε στον Τιβέριο τον Πιλάτο και τους αρχιερείς για την άδικη σταύρωση του Χριστού κι εκείνος τους εθανάτωσε. Η Μαρία η Μαγδαληνή εκοιμήθη στην Έφεσο όπου την έθαψε ο Ιωάννης ο Θεολόγος.
Δεύτερη ήταν η Σαλώμη, κόρη του Ιωσήφ του Μνήστορος, σύζυγος του Ζεβεδαίου και μητέρα των αποστόλων Ιακώβου και Ιωάννου.
Τρίτη υπήρξε η Ιωάννα, η γυναίκα του Χουζά, ο οποίος ήταν επίτροπος και οικονόμος στο σπίτι του βασιλιά Ηρώδη.
Τέταρτη η Μαρία, η αδερφή του Λαζάρου, η οποία προηγουμένως είχε αλείψει τον Χριστό με το μύρο, όπως σημειώνει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης.
Πέμπτη η αδερφή της η Μάρθα, η οποία υπηρετούσε τον Χριστό με πολύ προθυμία από την αρχή.
Έκτη η Μαρία, η σύζυγος του Κλωπά, που αποκαλείται και «αδελφή της Θεοτόκου» από τον Ευαγγελιστή Ιωάννη, ως νόμιμο τέκνο του πατέρα της Ιωακείμ.
Έβδομη η Σωσσάνα.
Υπήρχαν κι άλλες Μυροφόρες που βοηθούσαν τις παραπάνω, όπως αναφέρει ο Ευαγγελιστής Λουκάς, αλλά τα ονόματά τους δεν διασώζονται στις ευαγγελικές περικοπές.
4. Ο Θεολόγος Ληστής: ο Άγιος Δυσμάς, αγιογραφία του οποίου σώζεται στην Ιερά Μονή του Τιμίου Προδρόμου στο Έσσεξ της Αγγλίας. Ο ιερός Χρυσόστομος μας προτρέπει σε μια σχετική του Ομιλία «να μη προσπεράσουμε επιπόλαια αυτόν τον ληστή, ούτε να ντραπούμε να τον θεωρήσουμε διδάσκαλό μας, εκείνον που ο Κύριός μας δεν ντράπηκε να τον οδηγήσει πρώτο στον Παράδεισο».
5. Εκατόνταρχος Λογγίνος: Ο εκατόνταρχος, που παρέμεινε κοντά στον Εσταυρωμένο και βίωσε τις τελευταίες ώρες του ιστορικού Του βίου. Η ψυχή του συγκινήθηκε από την άδικη σταύρωση του Κυρίου. Με ελεύθερη γνώμη και γλώσσα άρχισε να διαδίδει την αλήθεια και να ελέγχει το ψέμα των Ιουδαίων, ομολογώντας προς όλους "ότι ο Χριστός είναι Αληθινός Θεός, που Ανέστη εκ νεκρών", μια μαρτυρική στάση που τον οδήγησε στο Μαρτύριο.
6. Επί σαράντα ημέρες (μέχρι την Ανάληψή Του Κυρίου) υπήρξαν εκατοντάδες αυτόπτες μάρτυρες, όντως Αναστάσιμες Σκιές, σύμφωνα με τις Γραφές και κυρίως τα ένδεκα Εωθινά Ευαγγέλια.
Μήπως στη μετέπειτα πορεία της Παγκόσμιας Ιστορίας, αλλά και μέχρι τις τραγικές ημέρες μας, δεν δραστηριοποιούνται «Φωτεινές - Αναστάσιμες Σκιές» Του, οι οποίες μπορεί να μη προβάλλονται, ούτε να διαφημίζονται, αλλά ο Ίδιος ο Θεός μας τις γνωρίζει και τις φανερώνει στον κόσμο μας; Ας τις αναζητήσουμε με ταπείνωση γύρω μας και θα ανακαλύψουμε τις δικές Του Φωτεινές Σκιές.
Ασφαλώς βιώνουμε όλοι μας τη βαθιά κοινωνική, αλλά κυρίως Πνευματική κρίση. Η κυριότερη αιτία αυτής της κρίσης οφείλεται στον εγκλωβισμό του σύγχρονου (συν)ανθρώπου στα στεγανά της παρούσας ζωής και η έλλειψη πίστεως στην πέραν του τάφου πραγματικότητα. Αυτή η έλλειψη κάνει τον άνθρωπο να βλέπει το θάνατο ως τη φοβερότερη δοκιμασία τερματισμού της υπάρξεώς του. Αν ο σύγχρονος άνθρωπος πίστευε στην αλήθεια της Αναστάσεως θα ξεπερνούσε τις αγχωτικές εκβλαστήσεις της υπαρξιακής προβληματικότητας, θα έλυνε τον γρίφο του προορισμού της ζωής του και θα απομυθοποιούσε τον ριγηλό εφιάλτη του θανάτου, κάνοντάς τον πράξη κοινωνίας με τη ζωή. Μιας ζωής ποιοτικά διάφορης της παρούσης, με μόνιμη υπόσταση και αιώνια διάρκεια.
Η πληρότητα, όμως, της αναστάσιμης χαράς για την κατάργηση του θανάτου είναι ζωντανή στην παράδοσή μας δύο χιλιάδες χρόνια τώρα. Αυτή κάνει τους μάρτυρες να αντιμετωπίζουν με έκδηλη χαρά και εσωτερική γαλήνη το μαρτύριό τους. Αυτή κάνει ανθρώπινες σκιές, να μεταμορφώνονται σε Φωτεινές, δηλ. Αναστάσιμες Σκιές του Κυρίου της ζωής και του Θανάτου. Των αυθεντικών Χριστοφόρων, άρα Χριστιανών, που εορτάζουν την ημέρα του θανάτου τους ως γενέθλια ημέρα τους. Γιατί, κατά έναν παράδοξο τρόπο, γεννιόμαστε για να πεθάνουμε και πεθαίνουμε για να ζήσουμε…
Καλή (επ)Ανάσταση! Χριστός Ανέστη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου